Samen hebben we besproken
hoe de stukjes moeten vallen
opdat we verder zouden groeien
in de schaduw van elkaar
En je sprak hier zonder woorden
maar je toonde me je hart
terwijl ik schuilen mocht, heel even
onder je gitzwarte zon
Ik herinner me je ogen
je vertelde over een nieuw begin
hoe het verleden geen vat meer heeft
en de wereld soms anders klinkt
Nu fluister ik je toe, heel zachtjes
dat wij slechts Tetrisblokjes zijn
en dat we, zij aan zij, samen strijden
op zoek naar de volgende volle lijn
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Welks een mooie emotie verhuld in de trivialiteit van een spel. Sterk peet !
Een reactie posten