Ik had je graag nog zoveel willen zeggen, over de dingen die anders zijn nu en hoe het allemaal op één of andere vreemde manier verband houdt met jou.
Van de zetel tot de tafel, de wagen en deze pc en zelfs de mand in de hoek, het is allemaal verbonden met jou. Ik leef in een huis vol herinneringen.
Misschien wil ik ook graag vertellen hoe ik er kan zijn voor jou, aan je zij of heel stilletjes afwachtend tot je me nodig hebt. Het maakt niet uit, als je maar weet dat ik er ben, alleen voor jou met 100% aandacht.
Ik ruik nog steeds je parfum en zie je kledij nog hangen over de stoel. Een beetje nonchalant, omdat ik je heb moeten dwingen je tanden te poetsen in ons speels gevecht.
Meestal denk ik dat niets zeggen nog de beste oplossing is, omdat er al zoveel woorden zijn gevallen. Omdat er reeds zoveel dingen zijn gedaan, met verborgen emoties.
Iedere keer de dag doorbreekt en de zon me probeert te wekken met haar zomerse lach, neem ik het beste voor en denk dat het misschien vandaag de dag zal zijn dat je straks aan de deur staat. Zonder veel woorden, we weten alles te zeggen met onze ogen en onze armen om elkaar brengt de verlossing die we beiden nodig hadden.
Ach, ik mag de moed niet opgeven, dat heb ik mezelf beloofd, de deur staat altijd op een kier voor jou. Maar het is aan de andere kant misschien ook tijd je zachtjes ten grave te dragen, in je glazen kist zodat ik je nog steeds kan zien als het nodig is maar zo ben je niet altijd en overal aanwezig.
Ik hoop en verlang, nog iedere dag, al is het maar een late gelukkige verjaardag. Wat jij denkt of voelt, daar kan ik alleen maar naar raden, want vragen doe ik niet meer. Er is toch alleen maar stilte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten