Het was toen je afscheid nam, gezeten aan de livingtafel, een traan op je wang en het licht in je ogen, dat ik besefte hoe mooi je wel was. En alhoewel je reeds weg was op het moment dat de woorden je mond verlieten, kon ik het niet laten om je hand vast te nemen en je stilletjes toe te fluisteren dat alles in orde zou komen.
Waarschijnlijk herinner je je daarvan niet veel meer. Geeft niet, het zal voor altijd mijn herinnering blijven, van een meisje zo lief en zacht maar zo verloren in deze wereld.
Het onrecht dat je is aangedaan heeft een wig tussen ons gedreven maar ik weet wel dat er meer was dan dat. Je was er niet klaar voor, en dat ben je nog steeds niet. Dat geeft niet, want ik weet dat er diep van binnen een prachtige vrouw schuilt in jou en op een dag zal je openbloeien.
Hopelijk zal ik daar bij zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten