Ik ben zo vrij om te schrijven, maar laat dit duidelijk zijn: iedere zin heeft reeds duizenden malen mijn gedachten doorkruist en ieder teken van emotie is in feite een koele berekening van de waarschijnlijkheid waarmee het achterliggende doel kan worden bereikt. Er is niets aan, het is slechts een analyse van de dingen zoals ze mij het beste uitkomen, als overwinnaar van het eeuwige gevecht, starend over het slagveld.
Velen aanzien dit als oneerlijk en zelfs een beetje achterbaks, voor mij is het de enige manier van overleven. Het risico is anders te groot dat ik de dingen niet meer kan overzien. Ik moet enkel mijn eigen leugens proberen te onthouden en voorlopig lukt dat nog.
Het alternatief valt me te zwaar. Machteloosheid is mijn grootste vijand. En ieder middel om het te bestrijden is goed voor mij. Op den duur geef je je eigen invulling aan bepaalde concepten, die in al dan niet veel afwijken van wat algemeen aanvaard is.
Gisteren heeft de werkelijkheid zijn weg gevonden naar mijn gedachten. Er werd ingebroken in mijn hart...
woensdag 30 mei 2007
De badkamer
Ik heb teksten geschreven en uren naar liedjes zitten luisteren, maar de dingen komen steeds een beetje dichter bij de realiteit. En laat dat nu net niet de bedoeling zijn.
Het spiegelbeeld van de persoon, verlaten door ziel en warmte, staat verstomd naar zichzelf te staren, enkel en alleen om vast te stellen dat alles wat hij kende slechts een spiegelbeeld was. Niet echt, maar bijna echt. Je kon het zowaar vastnemen indien de spiegel niet in de weg zou staan. Indien je zelf niet het beeld was dat je zag, indien je zelf niet het enige obstakel was.
Uren heeft de stad me in haar armen genomen en getoond dat iedereen op zoek is, meestal verborgen onder het masker van schaterlachen en drank. Maar uiteindelijk keert iedereen terug naar huis en denkt na over de lege zak lucht die vandaag weer is doorprikt. Het is een vaststelling die, hoe bevreemdend ook, de enige zekerheid biedt.
Hoe langer je nadenkt over de dingen die zijn gebeurt, hoe meer je te weten komt over jezelf. En geloof me, dat is niet altijd een even fraai zicht. De oplossing zit niet in de dingen die voor de hand liggen, maar ergens diep bij jezelf. Maar wie heeft zin om in een stronthoop te gaan graven op zoek naar zonlicht.
Ik keek langer dan gewoonlijk deze morgen in de spiegel. Het beeld was troebel door de vele waterdamp, een gevolg van het nemen van een warme douche zo vroeg in de ochtend. Er was niet veel te zien, slechts enkele waterdruppels die via de spiegel naar beneden gleden. De spiegel huilde.
Het spiegelbeeld van de persoon, verlaten door ziel en warmte, staat verstomd naar zichzelf te staren, enkel en alleen om vast te stellen dat alles wat hij kende slechts een spiegelbeeld was. Niet echt, maar bijna echt. Je kon het zowaar vastnemen indien de spiegel niet in de weg zou staan. Indien je zelf niet het beeld was dat je zag, indien je zelf niet het enige obstakel was.
Uren heeft de stad me in haar armen genomen en getoond dat iedereen op zoek is, meestal verborgen onder het masker van schaterlachen en drank. Maar uiteindelijk keert iedereen terug naar huis en denkt na over de lege zak lucht die vandaag weer is doorprikt. Het is een vaststelling die, hoe bevreemdend ook, de enige zekerheid biedt.
Hoe langer je nadenkt over de dingen die zijn gebeurt, hoe meer je te weten komt over jezelf. En geloof me, dat is niet altijd een even fraai zicht. De oplossing zit niet in de dingen die voor de hand liggen, maar ergens diep bij jezelf. Maar wie heeft zin om in een stronthoop te gaan graven op zoek naar zonlicht.
Ik keek langer dan gewoonlijk deze morgen in de spiegel. Het beeld was troebel door de vele waterdamp, een gevolg van het nemen van een warme douche zo vroeg in de ochtend. Er was niet veel te zien, slechts enkele waterdruppels die via de spiegel naar beneden gleden. De spiegel huilde.
Onbekend
Je bent naamloos en onbekend
maar ik beloof
dat niet tegen je te gebruiken
Ik hou me stilletjes
op de achtergrond
en hoop dat jij
je naam zal onthullen
op een serviette
maar ik beloof
dat niet tegen je te gebruiken
Ik hou me stilletjes
op de achtergrond
en hoop dat jij
je naam zal onthullen
op een serviette
Ondergang
Daar in het Noorden
zit een jongen ietwat
dromerig voor zich uit te staren
Daar in het Noorden
smelten harten bij het
zien van zon en maan
En als de nacht valt
lijkt alles stil te slapen
terwijl het ijs verhuist
Jij, je zit in het Zuiden
met een lach op je gezicht
en je ziet niet
dat jouw warmte
de ondergang van het Noorden
heeft ingezet
zit een jongen ietwat
dromerig voor zich uit te staren
Daar in het Noorden
smelten harten bij het
zien van zon en maan
En als de nacht valt
lijkt alles stil te slapen
terwijl het ijs verhuist
Jij, je zit in het Zuiden
met een lach op je gezicht
en je ziet niet
dat jouw warmte
de ondergang van het Noorden
heeft ingezet
Silence
Quoi et pourquoi
sont les mots
de moi
Parce que quand
le raison est perdu
et mon coeur vendu
J'y reste seul
moi-même
sont les mots
de moi
Parce que quand
le raison est perdu
et mon coeur vendu
J'y reste seul
moi-même
Beroofd
Het was nog vroeg in de ochtend, maar ze was al wakker en keek me lachend aan. "Je hebt gedroomd vannacht", zei ze, "En het was net alsof je werd beroofd".
Op de vraag of ik haar had gewekt uit een diepe slaap, antwoordde ze met ondeugende oogjes en op weg naar de badkamer wierp ze me haar ochtendkus toe. Terwijl het warme water van de douche haar enige toeschouwer was, lag ik languit in bed nog na te zinderen. "Ik ben blij dat je er bent", probeerde ik nog te zeggen maar ze zong luid mee met de radio en kon me niet horen.
Ze zat vol energie, en tegen de tijd dat ik de moed had gevonden om uit bed te raken en ergens wat kledij te vinden, stond het ontbijt al klaar. "En, wat doen we vandaag popje?", glimlachte ze terwijl mijn bord werd gevuld met verse roereieren en toast. "Ik heb geen idee en eigenlijk maakt het me ook niet veel uit, zolang je maar bij me blijft", was het enige wat ik eruit kon krijgen. Ze omhelsde me en zei dat ze nooit weg zou gaan. "Ok dan, wat denk je van een fikse strandwandeling met de hond? En daarna zien we nog wel."
Ze slaagde er toch steeds in een gewone dag te veranderen in een hele belevenis, en ik stemde toe terwijl ik zag hoe haar zachte handen zich ontfermde over haar haar. Op weg naar de zee, zongen we luid mee met één of ander cdtje dat ik ergens had gevonden, al vond de hond dat minder plezant.
Uit het niets, begon het plots enorm te regenen, met bakken uit de hemel. En ik had nog maar net gedacht om rechtsomkeer te maken, of ze stelde me al gerust dat alles was voorzien. De regenjasjes en paraplu lagen al in de koffer. Ik besefte eens te meer dat iedere angst of onzekerheid die ik had in het niets verdween bij haar. Ze bood me de geborgenheid van een warm nest en ik kon zonder schrik mijn ogen sluiten en in haar schoot in slaap vallen.
Met een harde klap boorde de wagen zich in de truck voor ons, en ik kon nog net zien hoe haar blinkende ogen langzaam doffer werden, terwijl kleine druppeltjes bloed angstvallig haar gezicht probeerden te verbergen.
Ik werd wakker deze morgen en zag mezelf in de spiegel. Ik was beroofd.
Op de vraag of ik haar had gewekt uit een diepe slaap, antwoordde ze met ondeugende oogjes en op weg naar de badkamer wierp ze me haar ochtendkus toe. Terwijl het warme water van de douche haar enige toeschouwer was, lag ik languit in bed nog na te zinderen. "Ik ben blij dat je er bent", probeerde ik nog te zeggen maar ze zong luid mee met de radio en kon me niet horen.
Ze zat vol energie, en tegen de tijd dat ik de moed had gevonden om uit bed te raken en ergens wat kledij te vinden, stond het ontbijt al klaar. "En, wat doen we vandaag popje?", glimlachte ze terwijl mijn bord werd gevuld met verse roereieren en toast. "Ik heb geen idee en eigenlijk maakt het me ook niet veel uit, zolang je maar bij me blijft", was het enige wat ik eruit kon krijgen. Ze omhelsde me en zei dat ze nooit weg zou gaan. "Ok dan, wat denk je van een fikse strandwandeling met de hond? En daarna zien we nog wel."
Ze slaagde er toch steeds in een gewone dag te veranderen in een hele belevenis, en ik stemde toe terwijl ik zag hoe haar zachte handen zich ontfermde over haar haar. Op weg naar de zee, zongen we luid mee met één of ander cdtje dat ik ergens had gevonden, al vond de hond dat minder plezant.
Uit het niets, begon het plots enorm te regenen, met bakken uit de hemel. En ik had nog maar net gedacht om rechtsomkeer te maken, of ze stelde me al gerust dat alles was voorzien. De regenjasjes en paraplu lagen al in de koffer. Ik besefte eens te meer dat iedere angst of onzekerheid die ik had in het niets verdween bij haar. Ze bood me de geborgenheid van een warm nest en ik kon zonder schrik mijn ogen sluiten en in haar schoot in slaap vallen.
Met een harde klap boorde de wagen zich in de truck voor ons, en ik kon nog net zien hoe haar blinkende ogen langzaam doffer werden, terwijl kleine druppeltjes bloed angstvallig haar gezicht probeerden te verbergen.
Ik werd wakker deze morgen en zag mezelf in de spiegel. Ik was beroofd.
Het weekend
Zij stonden daar maar verdwaasd te wezen, het slachtoffer van hun eigen zoektocht die werd bemoeilijkt door de luide muziek en vele lichten. Ze wou nog "hallo" zeggen, maar de drukte ontnam haar iedere inspanning, en dus liep het anders dan gepland. Zoals gewoonlijk.
Terwijl piekfijne mensen staan te kijken naar de eeuwig schone dame in de zon, altijd aan het lachen, hoopt zij dat het ooit anders kon. Geruis van de zee stijgt op uit de massa mensen, die zich niet bewust zijn van het beeld naast hen. Ik kijk en bekijk, zoals de spionnen aan de muur.
Ik hou het hand vast dat aan het trillen slaat bij iedere zucht van haar. Ik herken mezelf in de spiegels van zijn ogen maar hoop op een andere afloop. Blikken kruisen, woorden vallen, en dit alles onder het mom van gemixt fruit.
De redder van het vaderland heeft er net een zware dag op zitten, maar ik hoop nog steeds op de ondergang van ons bestaan. Niemand die het ziet wanneer tranen rollen.
En iedere keer opnieuw, bij ieder moment, geloof ik in een sterkere ik, een andere ik die aan het wakker worden is door de geur van vers brood op een zwevend dienblad.
Er wordt geen woord gezegd, alleen een schuchtere sorry. Geen waterval aan woorden, en laat dat een goed teken zijn. Morgen zegt hij alles, nu wil ik nog even dromen.
Daarnet brak de oorlog uit, want zij bezette mijn stad. De rook is verdwenen en mijn wonde is opnieuw aan het bloeden. De foto's staan opgeslagen in mijn hoofd. Morgen zal ik ze wissen. Nu is nog te vroeg.
Terwijl piekfijne mensen staan te kijken naar de eeuwig schone dame in de zon, altijd aan het lachen, hoopt zij dat het ooit anders kon. Geruis van de zee stijgt op uit de massa mensen, die zich niet bewust zijn van het beeld naast hen. Ik kijk en bekijk, zoals de spionnen aan de muur.
Ik hou het hand vast dat aan het trillen slaat bij iedere zucht van haar. Ik herken mezelf in de spiegels van zijn ogen maar hoop op een andere afloop. Blikken kruisen, woorden vallen, en dit alles onder het mom van gemixt fruit.
De redder van het vaderland heeft er net een zware dag op zitten, maar ik hoop nog steeds op de ondergang van ons bestaan. Niemand die het ziet wanneer tranen rollen.
En iedere keer opnieuw, bij ieder moment, geloof ik in een sterkere ik, een andere ik die aan het wakker worden is door de geur van vers brood op een zwevend dienblad.
Er wordt geen woord gezegd, alleen een schuchtere sorry. Geen waterval aan woorden, en laat dat een goed teken zijn. Morgen zegt hij alles, nu wil ik nog even dromen.
Daarnet brak de oorlog uit, want zij bezette mijn stad. De rook is verdwenen en mijn wonde is opnieuw aan het bloeden. De foto's staan opgeslagen in mijn hoofd. Morgen zal ik ze wissen. Nu is nog te vroeg.
Abonneren op:
Posts (Atom)
