Ik heb teksten geschreven en uren naar liedjes zitten luisteren, maar de dingen komen steeds een beetje dichter bij de realiteit. En laat dat nu net niet de bedoeling zijn.
Het spiegelbeeld van de persoon, verlaten door ziel en warmte, staat verstomd naar zichzelf te staren, enkel en alleen om vast te stellen dat alles wat hij kende slechts een spiegelbeeld was. Niet echt, maar bijna echt. Je kon het zowaar vastnemen indien de spiegel niet in de weg zou staan. Indien je zelf niet het beeld was dat je zag, indien je zelf niet het enige obstakel was.
Uren heeft de stad me in haar armen genomen en getoond dat iedereen op zoek is, meestal verborgen onder het masker van schaterlachen en drank. Maar uiteindelijk keert iedereen terug naar huis en denkt na over de lege zak lucht die vandaag weer is doorprikt. Het is een vaststelling die, hoe bevreemdend ook, de enige zekerheid biedt.
Hoe langer je nadenkt over de dingen die zijn gebeurt, hoe meer je te weten komt over jezelf. En geloof me, dat is niet altijd een even fraai zicht. De oplossing zit niet in de dingen die voor de hand liggen, maar ergens diep bij jezelf. Maar wie heeft zin om in een stronthoop te gaan graven op zoek naar zonlicht.
Ik keek langer dan gewoonlijk deze morgen in de spiegel. Het beeld was troebel door de vele waterdamp, een gevolg van het nemen van een warme douche zo vroeg in de ochtend. Er was niet veel te zien, slechts enkele waterdruppels die via de spiegel naar beneden gleden. De spiegel huilde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten