Het weekend

Zij stonden daar maar verdwaasd te wezen, het slachtoffer van hun eigen zoektocht die werd bemoeilijkt door de luide muziek en vele lichten. Ze wou nog "hallo" zeggen, maar de drukte ontnam haar iedere inspanning, en dus liep het anders dan gepland. Zoals gewoonlijk.

Terwijl piekfijne mensen staan te kijken naar de eeuwig schone dame in de zon, altijd aan het lachen, hoopt zij dat het ooit anders kon. Geruis van de zee stijgt op uit de massa mensen, die zich niet bewust zijn van het beeld naast hen. Ik kijk en bekijk, zoals de spionnen aan de muur.

Ik hou het hand vast dat aan het trillen slaat bij iedere zucht van haar. Ik herken mezelf in de spiegels van zijn ogen maar hoop op een andere afloop. Blikken kruisen, woorden vallen, en dit alles onder het mom van gemixt fruit.

De redder van het vaderland heeft er net een zware dag op zitten, maar ik hoop nog steeds op de ondergang van ons bestaan. Niemand die het ziet wanneer tranen rollen.

En iedere keer opnieuw, bij ieder moment, geloof ik in een sterkere ik, een andere ik die aan het wakker worden is door de geur van vers brood op een zwevend dienblad.

Er wordt geen woord gezegd, alleen een schuchtere sorry. Geen waterval aan woorden, en laat dat een goed teken zijn. Morgen zegt hij alles, nu wil ik nog even dromen.

Daarnet brak de oorlog uit, want zij bezette mijn stad. De rook is verdwenen en mijn wonde is opnieuw aan het bloeden. De foto's staan opgeslagen in mijn hoofd. Morgen zal ik ze wissen. Nu is nog te vroeg.