Ik betrap mezelf erop
tegen je te praten
Hoe het was en gokken
Als context en antwoord
Ik betrap mezelf erop
je te willen overtreffen
imponeren als het kan
zonder enige emotie
Zo bedrieg ik vandaag
met de dag van morgen
in de hoop het heden
te verleiden met het verleden
Een vervelende gewoonte
vrijdag 10 april 2009
Avondritueel
Het is niet meer nodig
om te vloeken
en na te trappen
maar ik doe het
stiekem
Je sluit de deur niet
zelden automatisch
dan die trap omhoog
lichte regen met
gedonder
Geen scherpe woorden
deze avond
ons vaarwel duurt
nog geen
8 uur
om te vloeken
en na te trappen
maar ik doe het
stiekem
Je sluit de deur niet
zelden automatisch
dan die trap omhoog
lichte regen met
gedonder
Geen scherpe woorden
deze avond
ons vaarwel duurt
nog geen
8 uur
Paasweekend
Het is bijna weekend. En niet zomaar een weekend. In mijn geval betreft het een extra lang weekend. Immers, tot en met woensdag ben ik genoodzaakt het werk neer te leggen. Niet dat ik daar iets tegen heb natuurlijk.
Het ziet er alvast goed uit: de zon schijnt, de moto is gemaakt - maar de kosten die gemaakt zijn doen wel pijn aangezien iedere verhouding met de initiële aankoopprijs rekening houdend met de waardevermindering door ouderdom zoek is, en ik heb zo goed als geen zorgen.
Zo goed als geen zeg ik bewust, want ik moet er immers niet om liegen dat meermaals per dag de biologische klok van mijn geest - ik heb dat namelijk niet of toch veel minder als het gaat over mijn lichaam dat gezien hetgeen ik het allemaal aandoe nog redelijk functioneert - zich laat horen.
Niet zelden sta ik voor het vraagstuk of ik nu eerst moet trouwen, eerst kinderen moet krijgen of maar moet doen waar ik op dat bepaald moment zin in heb. Het is niet eenvoudig voor een jongen zoals ik, grootgebracht met de wetenschap van planning, kosten-baten analyse en het streven naar perfectie binnen een scheefgetrokken symmetrische structuur. De grootste zorg is misschien wel dat dit alles zich in mijn hoofd afspeelt dat in eenzelfde nanno-seconde een perfect huwelijkfeest kan plannen maar tevens ook die langverwachte droom van een eigen 'cocktails & dreams' ergens aan een strand in Brazilië in vulling laat gaan.
Hoedanook, ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik leef gedurende enige tijd in de illusie vrienden te hebben waarbij ik dan met een lichte glimlach het zoveelste glas naar achteren giet, een proost op het leven dat ons hier heeft gebracht nu zovele jaren later. En dat het gisteren allemaal zo slecht nog niet was, maar vandaag beter zal worden al was het maar omdat ik nu zoveel meer kans maak op die roste van achter den toog, ach ja, in het geval ik single was. Maar we blijven proberen en we oefenen, zelfs onder de vrienden, de algemene repetitie in afwachting van de grote show, op een dag.
Niet zelden betrap ik me er op, licht achteroverleunend met een Stella en saf in de hand, geamuseerd te kijken naar eb en vloed in onze kring. Geamuseerd, omdat het veelal een grappige bedoening is en de kleine kantjes van iedereen naar boven komen. Geamuseerd, omdat - voor mij althans - het menen te zien van deze kleine kantjes een indirect bewijs is van het feit dat ik ergens toch moet geven om die mensen. Geamuseerd, omdat ik een nostalgische zak ben en iedere prikkel van het heden mij terugneemt naar het verleden, beide beelden lopen moeiteloos in elkaar over.
Met dat warme gevoel kan ik gerust mijn ogen sluiten, een beetje verborgen in haar armen. Zij heeft me gered. Niet één keer, niet twee keer, maar nu al zovele malen dat het moeilijk wordt om het te negeren. Ik heb haar pijn gedaan, haar onderuit gehaald, vanuit een donkere hoek van de kamer bekeken terwijk ze van niets wist. Er werd geroepen en slap gelachen, niet zelden met een kussen of kus als verdediging. Ik was er bij toen de doos ontbijtgranen geen schijn van kans had en ook de koekjes eraan moesten geloven. Ik heb gezien hoe ze zoekt in het midden van de nacht naar de juiste draai om de slaap te vatten die maar niet komen wil. Het is een eer getuige te mogen zijn van zoveel details. Ik besef dat ik morgen alles weer zal vergeten zijn zodat een nieuwe zoektocht mijn obligate pad wordt. Ook hier heerst eb en vloed. Maar ik kan voor altijd zijn wie ik ben - de koning, de zot en een zondenaar - in onze gesloten wereld.
Het belooft een mooi lang weekend te worden. De zon schijnt.
Het ziet er alvast goed uit: de zon schijnt, de moto is gemaakt - maar de kosten die gemaakt zijn doen wel pijn aangezien iedere verhouding met de initiële aankoopprijs rekening houdend met de waardevermindering door ouderdom zoek is, en ik heb zo goed als geen zorgen.
Zo goed als geen zeg ik bewust, want ik moet er immers niet om liegen dat meermaals per dag de biologische klok van mijn geest - ik heb dat namelijk niet of toch veel minder als het gaat over mijn lichaam dat gezien hetgeen ik het allemaal aandoe nog redelijk functioneert - zich laat horen.
Niet zelden sta ik voor het vraagstuk of ik nu eerst moet trouwen, eerst kinderen moet krijgen of maar moet doen waar ik op dat bepaald moment zin in heb. Het is niet eenvoudig voor een jongen zoals ik, grootgebracht met de wetenschap van planning, kosten-baten analyse en het streven naar perfectie binnen een scheefgetrokken symmetrische structuur. De grootste zorg is misschien wel dat dit alles zich in mijn hoofd afspeelt dat in eenzelfde nanno-seconde een perfect huwelijkfeest kan plannen maar tevens ook die langverwachte droom van een eigen 'cocktails & dreams' ergens aan een strand in Brazilië in vulling laat gaan.
Hoedanook, ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik leef gedurende enige tijd in de illusie vrienden te hebben waarbij ik dan met een lichte glimlach het zoveelste glas naar achteren giet, een proost op het leven dat ons hier heeft gebracht nu zovele jaren later. En dat het gisteren allemaal zo slecht nog niet was, maar vandaag beter zal worden al was het maar omdat ik nu zoveel meer kans maak op die roste van achter den toog, ach ja, in het geval ik single was. Maar we blijven proberen en we oefenen, zelfs onder de vrienden, de algemene repetitie in afwachting van de grote show, op een dag.
Niet zelden betrap ik me er op, licht achteroverleunend met een Stella en saf in de hand, geamuseerd te kijken naar eb en vloed in onze kring. Geamuseerd, omdat het veelal een grappige bedoening is en de kleine kantjes van iedereen naar boven komen. Geamuseerd, omdat - voor mij althans - het menen te zien van deze kleine kantjes een indirect bewijs is van het feit dat ik ergens toch moet geven om die mensen. Geamuseerd, omdat ik een nostalgische zak ben en iedere prikkel van het heden mij terugneemt naar het verleden, beide beelden lopen moeiteloos in elkaar over.
Met dat warme gevoel kan ik gerust mijn ogen sluiten, een beetje verborgen in haar armen. Zij heeft me gered. Niet één keer, niet twee keer, maar nu al zovele malen dat het moeilijk wordt om het te negeren. Ik heb haar pijn gedaan, haar onderuit gehaald, vanuit een donkere hoek van de kamer bekeken terwijk ze van niets wist. Er werd geroepen en slap gelachen, niet zelden met een kussen of kus als verdediging. Ik was er bij toen de doos ontbijtgranen geen schijn van kans had en ook de koekjes eraan moesten geloven. Ik heb gezien hoe ze zoekt in het midden van de nacht naar de juiste draai om de slaap te vatten die maar niet komen wil. Het is een eer getuige te mogen zijn van zoveel details. Ik besef dat ik morgen alles weer zal vergeten zijn zodat een nieuwe zoektocht mijn obligate pad wordt. Ook hier heerst eb en vloed. Maar ik kan voor altijd zijn wie ik ben - de koning, de zot en een zondenaar - in onze gesloten wereld.
Het belooft een mooi lang weekend te worden. De zon schijnt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
