Het moment is gekomen
dat je nu ook
de tastbare herinnering
van me afneemt
Via een indirect kanaal
zodat je jezelf
niet bloot hoeft te geven
Er rest me alleen
de gedachte
zo vluchtig en vaag
Die graag wil verlangen
naar je warmte
al ben ik de enige
die daar om vraagt
Laat ik me sterk houden
en ik toon geen krimp
als ik daar zal staan
Terwijl ik mijn laatste hoop
op ons eeuwig geluk
zal geven in de handen
van een vreemde
Ooit was je mijn verlangen
mijn onbereikbare droom
die zo plots en ongedwongen
hallo zei in de regen
Die dag is niet meer
dus geef ik me gewonnen
al ben ik rijker aan herinnering
en wil ik je danken
Voor de avond die je deelde
en voor je lach die me leerde
dat een traan slechts een traan is
als ze eenzaam valt
op het kussen
hier naast je
als niemand
je troost
met een verzachtende kus
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten