Dit is de zomer waar je zo een grote verwachtingen van had. Dit is het moment waarop je hebt gewacht, nu al zo lang.
En je hoopte dat alles anders was, en dat je dromen realiteit zouden worden. Niets is wat het lijkt. De tijd heeft zo haar eigen wil.
En zo kom je terecht bij de pijnlijke waarheid die de dag bij het krieken van de dag je brengt, een beetje versierd met een gouden randje.
Wie had dit gedacht? Alles dat was is kapot, alles waar je van hield, is niet meer. En alles wat je wensen kon, heeft zelf vaarwel moeten zeggen. Waar is het fout gelopen?
De duizenden gedachten in je hoofd lijken soms voldoende als gesprekspartner wanneer je langzaam de pc aansteekt op zoek naar de nieuwste hit, die dan weer gezelschap kan brengen in de morgen.
En je weet dat dit slechts tijdsverdrijf is, niets meer. Je wacht en zoekt en hoopt, soms wat te hevig. Op wat? Ik durf zelfs niet de vraag stellen op wie?
Ik kan je zeggen dat alles loopt zoals het moet lopen, als deel van een groter plan en dat je enkel kan genieten van het moment dat je is gegeven. Morgen is er misschien niet meer, dus hou op met plannen en verlies de tijd uit het oog.
Maar ik ken je beter dan dat. Wat ik ook zeg, het maakt niets uit. Alleen de tijd zal je vertellen hoe het verder moet. In tussentijd kijk ik naar de tranen op je wangen en voel de pijn. Herinner je dit alles, en vergeef het verleden.
Je stelt zelf niets voor.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten