Het koppel achter jou in de wagen lacht geamuseerd. De avond is al gevallen over deze stad.
Je kijkt en zoekt, overal mogelijkheden, maar wanneer komt het juiste moment?
Het licht springt op groen, maar ze hebben het niet gezien. Ze houden van elkaar.
Het heeft geen zin om je plannen bij te sturen, ze zijn reeds gedateerd door de gedachten in je hoofd.
Het verwerken gebeurt op zijn eigen tempo, en je moet het altijd zelf doen. Niemand zal er anders zijn.
De glinstering van de spot op de trompet maakt me triest, al hoeft dat niet altijd zo te zijn.
Ogen hebben elkaar iets te lang aangekeken, en dat geeft een raar gevoel.
Misschien is je afscheid wel mijn eigen schuld, maar vergeef me als ik je zeg dat ik je nu liever niet zie.
Iedereen lijkt gelukkiger dan mezelf te zijn. Dat is waarschijnlijk ook zo.
Het blijft trainen, iedere dag opnieuw. Het resultaat dat je in de spiegel ziet, is een illusie.
Ik heb volgende week een belangrijke beslissing te maken. Het is een sleutelmoment.
Er is geen vergelijking mogelijk, maar ik doe het iedere keer.
Misschien is het einde nu niet meer zo eindig en donker, het blijft wel beangstigd.
Jij, je lacht en glundert. Ik heb het gezien.
Kan ik nog graag zien?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten