Het is allemaal geven en nemen, daar geloof ik rotsvast in. En voor de rest draait het om emotie, maar vergeet niet de rationele beslissing te nemen op het juiste moment. Verdrink niet in je eigen hart, dan wordt het pijnlijk.
En je loopt maar rond, de zoekradar slaat soms tilt. Want de klok tikt o zo luid. Ergens moet het lichtend pad toch te vinden zijn, toch? En net terwijl alles anders zou worden, toen je net had beslist dat misschien morgen wel de zin om op te staan je zou wekken, verschuift de maan voor de zon.
Ik hou van de maan, versta me niet verkeerd. Ik heb ze zelfs af en toe nodig, om na te denken bij het zwarte meer dat langzaam de beelden reflecteert van gisteren op een onbezorgd scherm. Het kan niet anders of dit is het dieptepunt, een moment dat ook wel wordt beschreven als de vicieuze cirkel.
Steeds opnieuw en opnieuw moet ik dezelfde keuzes maken, steeds opnieuw moet ik zorgen voor licht en warmte door zelf het kampvuur aan te steken. Alleen voor mezelf. Misschien stopt een toevallige reiziger wel hier op dit pad.
Ik hoop dat tegen dan het licht niet werd gedoofd door mijn tranen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten