De Zondagskrant

Je zal deze brief vinden op het nachtkastje naast ons bed, niet verstopt of weggestoken. Ik ben er eerlijk en open in, dat mag je weten.

Ik heb het goed gehad, misschien een beetje té goed om het te beseffen maar gedane zaken nemen geen keer en zo ook dit niet meer.

Er zijn nog zoveel dingen die ik je had willen zeggen en uitleggen, niet in het minst mijn afscheid. Maar waarschijnlijk zou het enkel en alleen nog meer vragen bij je oproepen dus is het beter dat ik het zo laat.

Waarom is misschien je eerste vraag. En om te vermijden dat je boos zal worden als ik je zeg dat ik het zelf allemaal niet zo goed weet, rest er me enkel dat het niet meer ging.

Het draaide niet meer rond in mijn hoofd. De nachten bestonden uit angsten, de dagen uit pijnlijke dagdromen. Heel mijn lijf schreeuwde om vooruitgang maar mijn hoofd was vastgespijkerd aan de muur.

Ik heb alle mogelijkheden wel duizende malen onderzocht en afgewogen, zo ken je me wel. Het stond allemaal netjes op een rijtje maar het leek totale chaos. Moest ik terug of moest jij weg, het was allemaal zo troebel en vaag. De enige logische conclusie was dan dat ik maar weg moest.

Ik wil het niet nalaten je te zeggen dat ik je graag zie, echt doodgraag. Je bent meer dan eens mijn rots in de branding geweest als het water me aan de lippen stond, maar ik vrees dat het nu niet genoeg is. Want hoe groot en sterk jij als rots ook bent, ik ben soms geneigd in het water te springen om te proberen zwemmen naar dat magisch witte strand ginds in de verte.

Het is de tweestrijd die mij verscheurd heeft. Maar ik wil je niet verlaten zonder afscheid van je te nemen, lieverd. Het spijt me voor de downs, hopelijk blijven enkel de ups je bij. Ik vraag je je leven terug in handen te nemen.

Kan je haar ook vragen om te komen, ze zal er nog niets van weten.

Misschien zien we elkaar terug. Tot dan, zal ik waken over jou.

Yours Forever.