Ongrijpbaar

Huil niet mijn kind
het is je tranen niet waard
slaap zacht
laat de duisternis
je troosten

Probeer je dromen
niet te grijpen
adem in en uit
en dan loslaten

Je weet niet of
ze lachen
of net heel diep
ook jouw pijn voelen

De tijd tikt langzaam verder
er is geen houden aan
maar verdrink jezelf niet
in de eeuwige herinnering

Want zij hadden niet hier
naast je kunnen staan
zij konden nooit
zonder vragen of zorgen
jouw leven aan

Wie zal ooit zeggen
hoe alles had kunnen lopen
Dat zijn zorgen
voor je volgende leven

Verward

Het is moeilijk om geconcentreerd te blijven, om strak vooruit te staren naar wat komen zal, zonder af en toe om te kijken en een traantje weg te pinken bij de puinhoop achter je.

Er heerst onrust in het kasteel, de muren heb je zelf opgetrokken. Om te verbergen. Om ergens te vergeten, terwijl je zeker bent dat niets kan worden vergeten. Tragisch.

Niet dat het erom te doen is, met de bewuste intentie, zeker niet. Het is alleen zo verdomd moeilijk iets anders te doen.

Dat er vragen zijn, dat begrijpen we wel. Verzuchtingen, misschien zelfs verlangens. Maar in alle eerlijkheid: de sloophamer heeft ieder fundament, ieder begin van actie neergeslagen. "Je wil wel maar je kan niet, of toch niet helemaal. Net of je staat te zingen voor een lege zaal" (Clouseau).

Doe een verdomde poging, doe iets. Hoe meer je beweegt, hoe sterker de kracht van drijfzand. Dan zink je beter zonder meer.

Er is niemand die heeft gezegd dat het beter wordt, niemand heeft je wat beloofd. Je staat dan met een mond vol tanden als je dagdroom werkelijkheid wordt. Je volgt beter je hart, zeker in the long run. Het hart spreekt ook in raadsels. Enkel je dromen kan je koesteren.

Misschien is het een minder moment, of net een topje van de ijsberg, een vulkaan op uitbarsten. Alles is nog niet verwerkt zoals je het had gedacht. Administratieve inefficiëntie.

Dus maak je zelf maar iets wijs, wat je zal doen en wie je zal zijn of worden. Als de dag aanbreekt, valt het masker toch. Dan sta je daar, trillend en bevend, een ijskoude pijnscheut in je buik, en het enige wat je nog weet, is dat je die lippen wil kussen. Zonder meer. Als bezegeling van valse beloftes.

Fan

Hoog op het podium
in het felle licht
misschien een beetje
mijn god

Ik ken alle scenes
ieder gebaar
een heerlijk
schouwspel

Misschien ben je anders
in het echte leven
maar in mijn hoofd
ken ik je al

Ik blijf slechts
een fan
in de grijze massa
verloren in het lawaai

En ik weet
wanneer het tijd is
om de zaal te verlaten
ze steken de lichten aan

Ik ben al tevreden
met je handtekening
en je poster
boven mijn bed

If you see her, say hello (by Bob Dylan)

If you see her, say hello, she might be in Tangier
She left here last early spring, is livin' there, I hear
Say for me that I'm all right though things get kind of slow
She might think that I've forgotten her, don't tell her it isn't so.

We had a falling-out, like lovers often will
And to think of how she left that night, it still brings me a chill
And though our separation, it pierced me to the heart
She still lives inside of me, we've never been apart.

If you get close to her, kiss her once for me
I always have respected her for busting out and gettin' free
Oh, whatever makes her happy, I won't stand in the way
Though the bitter taste still lingers on from the night I tried to make her stay.

I see a lot of people as I make the rounds
And I hear her name here and there as I go from town to town
And I've never gotten used to it, I've just learned to turn it off
Either I'm too sensitive or else I'm gettin' soft.

Sundown, yellow moon, I replay the past
I know every scene by heart, they all went by so fast
If she's passin' back this way, I'm not that hard to find
Tell her she can look me up if she's got the time.