Ik betrap mezelf erop
tegen je te praten
Hoe het was en gokken
Als context en antwoord
Ik betrap mezelf erop
je te willen overtreffen
imponeren als het kan
zonder enige emotie
Zo bedrieg ik vandaag
met de dag van morgen
in de hoop het heden
te verleiden met het verleden
Een vervelende gewoonte
vrijdag 10 april 2009
Avondritueel
Het is niet meer nodig
om te vloeken
en na te trappen
maar ik doe het
stiekem
Je sluit de deur niet
zelden automatisch
dan die trap omhoog
lichte regen met
gedonder
Geen scherpe woorden
deze avond
ons vaarwel duurt
nog geen
8 uur
om te vloeken
en na te trappen
maar ik doe het
stiekem
Je sluit de deur niet
zelden automatisch
dan die trap omhoog
lichte regen met
gedonder
Geen scherpe woorden
deze avond
ons vaarwel duurt
nog geen
8 uur
Paasweekend
Het is bijna weekend. En niet zomaar een weekend. In mijn geval betreft het een extra lang weekend. Immers, tot en met woensdag ben ik genoodzaakt het werk neer te leggen. Niet dat ik daar iets tegen heb natuurlijk.
Het ziet er alvast goed uit: de zon schijnt, de moto is gemaakt - maar de kosten die gemaakt zijn doen wel pijn aangezien iedere verhouding met de initiële aankoopprijs rekening houdend met de waardevermindering door ouderdom zoek is, en ik heb zo goed als geen zorgen.
Zo goed als geen zeg ik bewust, want ik moet er immers niet om liegen dat meermaals per dag de biologische klok van mijn geest - ik heb dat namelijk niet of toch veel minder als het gaat over mijn lichaam dat gezien hetgeen ik het allemaal aandoe nog redelijk functioneert - zich laat horen.
Niet zelden sta ik voor het vraagstuk of ik nu eerst moet trouwen, eerst kinderen moet krijgen of maar moet doen waar ik op dat bepaald moment zin in heb. Het is niet eenvoudig voor een jongen zoals ik, grootgebracht met de wetenschap van planning, kosten-baten analyse en het streven naar perfectie binnen een scheefgetrokken symmetrische structuur. De grootste zorg is misschien wel dat dit alles zich in mijn hoofd afspeelt dat in eenzelfde nanno-seconde een perfect huwelijkfeest kan plannen maar tevens ook die langverwachte droom van een eigen 'cocktails & dreams' ergens aan een strand in Brazilië in vulling laat gaan.
Hoedanook, ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik leef gedurende enige tijd in de illusie vrienden te hebben waarbij ik dan met een lichte glimlach het zoveelste glas naar achteren giet, een proost op het leven dat ons hier heeft gebracht nu zovele jaren later. En dat het gisteren allemaal zo slecht nog niet was, maar vandaag beter zal worden al was het maar omdat ik nu zoveel meer kans maak op die roste van achter den toog, ach ja, in het geval ik single was. Maar we blijven proberen en we oefenen, zelfs onder de vrienden, de algemene repetitie in afwachting van de grote show, op een dag.
Niet zelden betrap ik me er op, licht achteroverleunend met een Stella en saf in de hand, geamuseerd te kijken naar eb en vloed in onze kring. Geamuseerd, omdat het veelal een grappige bedoening is en de kleine kantjes van iedereen naar boven komen. Geamuseerd, omdat - voor mij althans - het menen te zien van deze kleine kantjes een indirect bewijs is van het feit dat ik ergens toch moet geven om die mensen. Geamuseerd, omdat ik een nostalgische zak ben en iedere prikkel van het heden mij terugneemt naar het verleden, beide beelden lopen moeiteloos in elkaar over.
Met dat warme gevoel kan ik gerust mijn ogen sluiten, een beetje verborgen in haar armen. Zij heeft me gered. Niet één keer, niet twee keer, maar nu al zovele malen dat het moeilijk wordt om het te negeren. Ik heb haar pijn gedaan, haar onderuit gehaald, vanuit een donkere hoek van de kamer bekeken terwijk ze van niets wist. Er werd geroepen en slap gelachen, niet zelden met een kussen of kus als verdediging. Ik was er bij toen de doos ontbijtgranen geen schijn van kans had en ook de koekjes eraan moesten geloven. Ik heb gezien hoe ze zoekt in het midden van de nacht naar de juiste draai om de slaap te vatten die maar niet komen wil. Het is een eer getuige te mogen zijn van zoveel details. Ik besef dat ik morgen alles weer zal vergeten zijn zodat een nieuwe zoektocht mijn obligate pad wordt. Ook hier heerst eb en vloed. Maar ik kan voor altijd zijn wie ik ben - de koning, de zot en een zondenaar - in onze gesloten wereld.
Het belooft een mooi lang weekend te worden. De zon schijnt.
Het ziet er alvast goed uit: de zon schijnt, de moto is gemaakt - maar de kosten die gemaakt zijn doen wel pijn aangezien iedere verhouding met de initiële aankoopprijs rekening houdend met de waardevermindering door ouderdom zoek is, en ik heb zo goed als geen zorgen.
Zo goed als geen zeg ik bewust, want ik moet er immers niet om liegen dat meermaals per dag de biologische klok van mijn geest - ik heb dat namelijk niet of toch veel minder als het gaat over mijn lichaam dat gezien hetgeen ik het allemaal aandoe nog redelijk functioneert - zich laat horen.
Niet zelden sta ik voor het vraagstuk of ik nu eerst moet trouwen, eerst kinderen moet krijgen of maar moet doen waar ik op dat bepaald moment zin in heb. Het is niet eenvoudig voor een jongen zoals ik, grootgebracht met de wetenschap van planning, kosten-baten analyse en het streven naar perfectie binnen een scheefgetrokken symmetrische structuur. De grootste zorg is misschien wel dat dit alles zich in mijn hoofd afspeelt dat in eenzelfde nanno-seconde een perfect huwelijkfeest kan plannen maar tevens ook die langverwachte droom van een eigen 'cocktails & dreams' ergens aan een strand in Brazilië in vulling laat gaan.
Hoedanook, ik mag mezelf gelukkig prijzen. Ik leef gedurende enige tijd in de illusie vrienden te hebben waarbij ik dan met een lichte glimlach het zoveelste glas naar achteren giet, een proost op het leven dat ons hier heeft gebracht nu zovele jaren later. En dat het gisteren allemaal zo slecht nog niet was, maar vandaag beter zal worden al was het maar omdat ik nu zoveel meer kans maak op die roste van achter den toog, ach ja, in het geval ik single was. Maar we blijven proberen en we oefenen, zelfs onder de vrienden, de algemene repetitie in afwachting van de grote show, op een dag.
Niet zelden betrap ik me er op, licht achteroverleunend met een Stella en saf in de hand, geamuseerd te kijken naar eb en vloed in onze kring. Geamuseerd, omdat het veelal een grappige bedoening is en de kleine kantjes van iedereen naar boven komen. Geamuseerd, omdat - voor mij althans - het menen te zien van deze kleine kantjes een indirect bewijs is van het feit dat ik ergens toch moet geven om die mensen. Geamuseerd, omdat ik een nostalgische zak ben en iedere prikkel van het heden mij terugneemt naar het verleden, beide beelden lopen moeiteloos in elkaar over.
Met dat warme gevoel kan ik gerust mijn ogen sluiten, een beetje verborgen in haar armen. Zij heeft me gered. Niet één keer, niet twee keer, maar nu al zovele malen dat het moeilijk wordt om het te negeren. Ik heb haar pijn gedaan, haar onderuit gehaald, vanuit een donkere hoek van de kamer bekeken terwijk ze van niets wist. Er werd geroepen en slap gelachen, niet zelden met een kussen of kus als verdediging. Ik was er bij toen de doos ontbijtgranen geen schijn van kans had en ook de koekjes eraan moesten geloven. Ik heb gezien hoe ze zoekt in het midden van de nacht naar de juiste draai om de slaap te vatten die maar niet komen wil. Het is een eer getuige te mogen zijn van zoveel details. Ik besef dat ik morgen alles weer zal vergeten zijn zodat een nieuwe zoektocht mijn obligate pad wordt. Ook hier heerst eb en vloed. Maar ik kan voor altijd zijn wie ik ben - de koning, de zot en een zondenaar - in onze gesloten wereld.
Het belooft een mooi lang weekend te worden. De zon schijnt.
dinsdag 28 oktober 2008
Burma Shave (by T. Waits) - I'm Just Wondering at Night
Licorice tattoo turned a gun metal blue scrawled across the shoulders
Of a dying town the one eyed jacks across the railroad tracks
And the scar on its belly pulled a stranger passing through
He was a juvenile delinquent never learned how to behave
But the cops would never think to look in
Burma shave
And the road was like a ribbon and the moon was like a bone
He didn't seem to be like any guy she'd ever known
He kinda looked like farley granger with his hair slicked back
She says i'm a sucker for a fella in a cowboy hat
How far are you going he said depends on what you mean
He says i'm going thataway just as long as it's paved
I guess you'd say i'm on my way to
Burma shave
And her knees up on the glove compartment
Took out her barrettes and her hair spilled out like rootbeer
And she popped her gum and arched her back
Hell marysville ain't nothing but a wide spot in the road
Some night my heart pounds just like thunder
I don't know why it don't explode
Cause everyone in this stinking town has got one foot in the grave
And i'd rather take my chances out in
Burma shave
Presley's what i go by why don't you change the station
Count the grain elevators in the rearview mirror
Mister anywhere you point this thing
Has got to beat the hell out of the sting
Of going to bed with every dream that dies here every mornin
And so drill me a hole with a barber pole
I'm jumping my parole just like a fugitive tonight
Why don't you have another swig
And pass that car if you're so brave
I wanna get there before the sun comes up in
Burma shave
And the spider web crack and the mustang screamed
Smoke from the tires and the twisted machine
Just a nickel's worth of dreams and every wishbone that they saved
Lie swindled from them on the way to
Burma shave
And the sun hit the derrick and cast a bat wing shadow
Up against the car door on the shot gun side
And when they pulled her from the wreck you know she
Still had on her shades
They say that dreams are growing wild just this side of
Burma shave
Of a dying town the one eyed jacks across the railroad tracks
And the scar on its belly pulled a stranger passing through
He was a juvenile delinquent never learned how to behave
But the cops would never think to look in
Burma shave
And the road was like a ribbon and the moon was like a bone
He didn't seem to be like any guy she'd ever known
He kinda looked like farley granger with his hair slicked back
She says i'm a sucker for a fella in a cowboy hat
How far are you going he said depends on what you mean
He says i'm going thataway just as long as it's paved
I guess you'd say i'm on my way to
Burma shave
And her knees up on the glove compartment
Took out her barrettes and her hair spilled out like rootbeer
And she popped her gum and arched her back
Hell marysville ain't nothing but a wide spot in the road
Some night my heart pounds just like thunder
I don't know why it don't explode
Cause everyone in this stinking town has got one foot in the grave
And i'd rather take my chances out in
Burma shave
Presley's what i go by why don't you change the station
Count the grain elevators in the rearview mirror
Mister anywhere you point this thing
Has got to beat the hell out of the sting
Of going to bed with every dream that dies here every mornin
And so drill me a hole with a barber pole
I'm jumping my parole just like a fugitive tonight
Why don't you have another swig
And pass that car if you're so brave
I wanna get there before the sun comes up in
Burma shave
And the spider web crack and the mustang screamed
Smoke from the tires and the twisted machine
Just a nickel's worth of dreams and every wishbone that they saved
Lie swindled from them on the way to
Burma shave
And the sun hit the derrick and cast a bat wing shadow
Up against the car door on the shot gun side
And when they pulled her from the wreck you know she
Still had on her shades
They say that dreams are growing wild just this side of
Burma shave
Labiele Tweeling
Op en neer
hier en daar
prikt de zon
door de wolken
in mijn ogen
Ik beleef en vergeet
even vlug
dan ooit tevoren
nu en morgen
hier en daar
prikt de zon
door de wolken
in mijn ogen
Ik beleef en vergeet
even vlug
dan ooit tevoren
nu en morgen
De Zondagskrant
Je zal deze brief vinden op het nachtkastje naast ons bed, niet verstopt of weggestoken. Ik ben er eerlijk en open in, dat mag je weten.
Ik heb het goed gehad, misschien een beetje té goed om het te beseffen maar gedane zaken nemen geen keer en zo ook dit niet meer.
Er zijn nog zoveel dingen die ik je had willen zeggen en uitleggen, niet in het minst mijn afscheid. Maar waarschijnlijk zou het enkel en alleen nog meer vragen bij je oproepen dus is het beter dat ik het zo laat.
Waarom is misschien je eerste vraag. En om te vermijden dat je boos zal worden als ik je zeg dat ik het zelf allemaal niet zo goed weet, rest er me enkel dat het niet meer ging.
Het draaide niet meer rond in mijn hoofd. De nachten bestonden uit angsten, de dagen uit pijnlijke dagdromen. Heel mijn lijf schreeuwde om vooruitgang maar mijn hoofd was vastgespijkerd aan de muur.
Ik heb alle mogelijkheden wel duizende malen onderzocht en afgewogen, zo ken je me wel. Het stond allemaal netjes op een rijtje maar het leek totale chaos. Moest ik terug of moest jij weg, het was allemaal zo troebel en vaag. De enige logische conclusie was dan dat ik maar weg moest.
Ik wil het niet nalaten je te zeggen dat ik je graag zie, echt doodgraag. Je bent meer dan eens mijn rots in de branding geweest als het water me aan de lippen stond, maar ik vrees dat het nu niet genoeg is. Want hoe groot en sterk jij als rots ook bent, ik ben soms geneigd in het water te springen om te proberen zwemmen naar dat magisch witte strand ginds in de verte.
Het is de tweestrijd die mij verscheurd heeft. Maar ik wil je niet verlaten zonder afscheid van je te nemen, lieverd. Het spijt me voor de downs, hopelijk blijven enkel de ups je bij. Ik vraag je je leven terug in handen te nemen.
Kan je haar ook vragen om te komen, ze zal er nog niets van weten.
Misschien zien we elkaar terug. Tot dan, zal ik waken over jou.
Yours Forever.
Ik heb het goed gehad, misschien een beetje té goed om het te beseffen maar gedane zaken nemen geen keer en zo ook dit niet meer.
Er zijn nog zoveel dingen die ik je had willen zeggen en uitleggen, niet in het minst mijn afscheid. Maar waarschijnlijk zou het enkel en alleen nog meer vragen bij je oproepen dus is het beter dat ik het zo laat.
Waarom is misschien je eerste vraag. En om te vermijden dat je boos zal worden als ik je zeg dat ik het zelf allemaal niet zo goed weet, rest er me enkel dat het niet meer ging.
Het draaide niet meer rond in mijn hoofd. De nachten bestonden uit angsten, de dagen uit pijnlijke dagdromen. Heel mijn lijf schreeuwde om vooruitgang maar mijn hoofd was vastgespijkerd aan de muur.
Ik heb alle mogelijkheden wel duizende malen onderzocht en afgewogen, zo ken je me wel. Het stond allemaal netjes op een rijtje maar het leek totale chaos. Moest ik terug of moest jij weg, het was allemaal zo troebel en vaag. De enige logische conclusie was dan dat ik maar weg moest.
Ik wil het niet nalaten je te zeggen dat ik je graag zie, echt doodgraag. Je bent meer dan eens mijn rots in de branding geweest als het water me aan de lippen stond, maar ik vrees dat het nu niet genoeg is. Want hoe groot en sterk jij als rots ook bent, ik ben soms geneigd in het water te springen om te proberen zwemmen naar dat magisch witte strand ginds in de verte.
Het is de tweestrijd die mij verscheurd heeft. Maar ik wil je niet verlaten zonder afscheid van je te nemen, lieverd. Het spijt me voor de downs, hopelijk blijven enkel de ups je bij. Ik vraag je je leven terug in handen te nemen.
Kan je haar ook vragen om te komen, ze zal er nog niets van weten.
Misschien zien we elkaar terug. Tot dan, zal ik waken over jou.
Yours Forever.
Hotel Lounge
Het was niets
zo zei je
niets meer of minder
dan een momentje tijd
Een leeg gevoel
zo zei je
niets anders dat er was
wachtend op de ware
Misschien kan je niet meer
zo zei ik
nemen of niet kunnen geven
een foute invulling van het concept
Want je hebt het weggenomen
zo zei ik
iedere tik van de klok
met je knipperende ogen
Misschien wordt een zekerheid
als bloed je zwakheid toont
littekens je verleden
een gevoel vergeet je nooit
zo zei je
niets meer of minder
dan een momentje tijd
Een leeg gevoel
zo zei je
niets anders dat er was
wachtend op de ware
Misschien kan je niet meer
zo zei ik
nemen of niet kunnen geven
een foute invulling van het concept
Want je hebt het weggenomen
zo zei ik
iedere tik van de klok
met je knipperende ogen
Misschien wordt een zekerheid
als bloed je zwakheid toont
littekens je verleden
een gevoel vergeet je nooit
Abonneren op:
Posts (Atom)
